En we gaan nog niet naar huis...

Met nog maar drie nachtjes slapen in Australië te gaan, wordt het tijd om mijn laatste twee hoogtepunten met jullie te delen. Matt was in maart voor tien dagen in Barcelona en San Francisco en Lotte en ik waren dus alleen met de kids. Nu is het toeval dat Matt kamperen haat en ik er het liefst mee wil trouwen, dus Lotte zag haar kans schoon om mij uit te nodigen op een vierdaags kampeeravontuur met een 1- en een 3-jarige die nog nooit een tent van binnen hadden gezien. Wie kan dat aanbod nu weerstaan?! Dus op de woensdag voor de donderdag dat we zouden vertrekken stond ik met het zweet op mijn rug outfits, fruithapjes, slaapzakken en kookspullen in te pakken, toen ik me iets minder lekker begon te voelen. Een uur later hing ik boven de pot en heb ik in 12 uur tijd er nog elf keer zo bij gehangen. Rond lunchtijd de volgende dag voelde ik me een stuk beter en heb ik er een half uur over gedaan om Lotte ervan te overtuigen dat we echt wel weg konden en ik me echt goed genoeg voelde. Dus twee chaotische uren later (inpakken met twee kinderen erbij is lastiger dan je denkt) zaten we in de auto. In de spits, in een eindeloze file en volgens de TomTom een aankomsttijd met nog precies 15 minuten voor zonsondergang om met licht de tent op te zetten. Bij aankomst heb ik van die 15 minuten gretig gebruik gemaakt om de vijf-persoonstent in elkaar te knutselen terwijl Lotte iets te eten in Anouk en Esther stopte. Voor die woeste manier van tent opzetten betaalde ik de prijs, want het schoot in mijn rug. Aangezien ik daarnaast ook nog bij moest komen van het kotsfestijn, en Esther non stop huilde, besloot ik tegelijk met Anouk te gaan slapen (uur of half 9). Met Anouk zo vaak ronddraaiend dat ik er zelfs misselijk van werd, vroeg ik of ze niet slapen kon. Zij: "Marin", hoor jij ook de zee?" Ik: "Ja, mooi hè!?" Zij: "Nee, kun je hem even uitzetten alsjeblieft?" Ik geloof dat ik eerder in slaap viel dan zij, maar een uur laten was ik weer wakker van Lotte en Esther die hun weg probeerden te vinden. Esther zat tot haar hersenen vol met snot dus die had het zwaar, kon niet slapen. Lotte probeerde dat natuurlijk wel voor elkaar te krijgen door een beetje met haar te lopen en wiegen voor zover dat kon in de tent. Dat hield in dat zo over mijn luchtbedje heen en weer liep en ik dus steeds tegen het plafond zat. Anouk sliep rustig verder. Toen Esther zich toch had over kunnen geven aan de slaap en ik niet fatsoenlijk kon liggen vanwege de pijn in mijn rug, besloot ik maar even te lopen. Dus ik stond als een oma om half 3 's nachts op het strand naar de maan te kijken, heb nog op de grond in het douchehok gelegen van ellende en ben toen weer naar de tent gegaan. Anouk sliep rustig verder. Esther hoestte zich wakker en Lotte wist zich geen raad meer dus heeft haar in de wagen gedaan om haar wandelend in slaap te brengen. Op het pad naar het strand bleek de band van de wagen lek dus half die wagen hijsend bevond zij zich om half 4 's nachts langs het strand. Anouk sliep rustig verder. Het was gelukt! Esther in slaap in de wagen dus Lotte vond het wel gescheten met alle ellende en liet haar in de voortent lekker met een dekentje in de wagen verder slapen. Een moment van rust. Totdat de grootste storm sinds twee jaar op kwam zetten... Het kwam met bakken uit de hemel en het waaide zo hard dat de buitentent van de binnentent af werd gerukt. Dat veroorzaakte dat de wagen op mij viel, Esther ondersteboven hing en een sloot water de tent in stroomde. Dus ik Esther weer overeind en een beetje heen en weer rijden om haar te laten slapen terwijl Lotte in haar pyjama de haringen met haar slipper weer terug aan het duwen was. Anouk sliep rustig verder. Op hoop van zegen hebben Lotte en ik vol spanning liggen hopen dat alles nu een beetje zou blijven zitten wat het gelukkig deed. De ochtend was pittig, behalve voor Anouk want die was topfit en zielgelukkig met het kamperen. Ze nam na het ontbijt nog een triple over de zeiknatte glijbaan en zij dat ALLES leuk was aan kamperen. Je snapt dat we de volgende nacht er alles aan deden om zsm in die tent te liggen en toen Esther en Anouk allebei sliepen en wij op de klok zagen dat we in een droge tent met twee slapende kinderen zelf ook om 20:20 in een warm slaapzakken lagen, hebben we gehighfived en raakten we in coma. Het was daar wel geweldig mooi en we hebben tussen de regen door erg mooie dingen gezien. Bij een uitkijkpunt zagen we een zeehond die vissen ving en die naar een groep meeuwen gooide die boven hem vlogen terwijl op de achtergond een prachtige regenboog te zien was. En zelfs de laatste middag hebben we in de zee gezwommen. Toen Matt het hele verhaal hoorde zei hij dat hij nu dus 100% zeker nooit maar dan ook NOOIT van zijn leven in een tent wilde slapen. Lotte en ik zouden zo weer gaan en Anouk zou zeker met ons mee willen.
Tot slot heb ik vorige week samen met Elisa en Xavier de Great Ocean Road gedaan (een van de mooiste routes van Australië langs het water). Met een knalgele campervan van Xaviers huisgenoot stonden we na anderhalf uur met een niet meer startende bus langs de weg. Zijn huisgenoot vertelde dat er een los dingetje met een knopje in het vakje van de deur lag waar we op moesten drukken... Jaja, natuurlijk. Maar geloof het of niet, de bus reed weer. In de vier dagen heb ik twee keer gesurfd, de 12 apostelen gezien (afgesleten stukken rots in het water), spelletjes gespeeld bij het kampvuur en genoten van al het Australisch schoon. Een waanzinnige afsluiting van de tocht door Australië. Nu zit ik met een bijna helemaal ingepakte tas en nu al met een brok in mijn keel de dagen af te tellen. Het talent om zeeeeeeer emotioneel te worden bij afscheid nemen heb ik van mijn moeder geërfd. Op zaterdag heeft mijn lieve familie nog een pannenkoek-eet-afscheidswoord georganiseerd en dan moet ik ze achterlaten. Gelukkig staat er een misschien wel nog mooier land op het programma dus dat maakt de zaak iets minder ellendig. Ik kan niet wachten om Nieuw Zeeland te zien!