Een koetje en een kalfje liepen in de wei...

Het is nodig tijd dat ik even uit deze film stap en jullie laat weten hoe het hier is. Een foto zegt meer dan duizend woorden is mij verteld, maar ik ben steeds zo bezig (op een paard of op een quad, met Lacey, tussen de koeien of met een schep in mijn handen) dat ik vergeet foto's te maken! Dus ik zal het proberen te vertellen.
Ik woon nu bij Yvet (moeder), Quintin (vader), Lacey (dochter van 1), Bob, Tiger, Caesar, Zoë en Cisco (honden), Missie (chihuahua telt niet als hond) en Marley (shetlandpony). De slangen en monsterachtige spinnen blijven tot nu toe gelukkig nog weg, dus dit zijn de dieren en mensen waar ik iedere dag mee ben. Het zijn hier is met niks in Nederland te vergelijken. Alles kan en mag; heb ik zin om iets te doen, dan gaan we paardrijden (Bhody, Bill en Footloose staan een kwartiertje rijden verderop), laten we de honden uit op de quad, gaan we naar de stad (Mackay), of neem ik Marley mee wandelen... Het mag allemaal. Yvet en ik werken nu allebei om de week drie dagen, de ene week heeft heeft zij die dagen Lacey, de andere week pas ik op haar. En het werk... Dat kan ik iedereen aanraden om een paar maanden te doen. Soms is het heel zwaar, dan sta je in de brandende zon als een bezetene zand weg te scheppen om gaten te maken voor de palen van een nieuw hek. Andere dagen zijn we bezig met het echte veedrijven (mustaring). Dat gaat te paard of op een quad. Dat heb ik nu een keer gedaan, op een quad... Het is maar goed dat ik soms van te voren niet weet wat er gaat gebeuren, want dan zou ik me veel te druk maken. Dan scheur ik ineens om half zes 's ochtends met 70 kilometer per uur achter Quintin aan... Als ik dat had geweten had ik 's nachts liggen peinzen over hoe ik dan zou moeten schakelen, waar ik m'n spullen laat en hoe hard ik dan zou durven. Maar na drie minuten zit je neus vol stof (de dag erna snuit je nog slierten zwart snot uit) en bedenk ik me alleen maar dat je ergens anders $95,- per uur moest betalen om op een quad te mogen rijden en hoe waanzinnig dit is. Vervolgens kom je in het gebied waar de kudde staat die die dag naar het 'station' gebracht moet worden. Vanuit zo'n station worden de koeien gesorteerd en wordt een deel ingeladen en verkocht, maar daarover straks meer. Met een aantal collega's te paard, Quintin, de baas van dit bedrijf en ik op een quad en een helikopter worden de koeien vanuit het land samengedreven naar een pad dat naar het station leidt. Er was een achterblijvende koe, die vond het blijkbaar een beter idee om lekker in het land te blijven. Op de quad en met een helikopter hebben we toen geprobeerd om haar in beweging te krijgen. Dan vliegt de helikopter zo laag dat je hem aan kan raken. Helaas bleek de koe minder onder de indruk van dit schouwspel dan ik, dus zij bleef waar ze was.
Wanneer koeien worden gesorteerd, worden de nieuwe kalfjes, de oudere kalven en de moeders apart gezet. De jongsten worden gebrandmerkt, krijgen een chip in hun oor en worden ze onthoornd (de details hierover zal ik jullie besparen). De oudere kalven (stieren) worden verkocht om vetgemest en geslacht te worden. De meisjeskoeien blijven om lekker veel baby's te krijgen. De moeders staan te wachten tot hun jongste kroost weer terugkomt. Ze staan hard te loeien om hun kinderen en terwijl de oudste kalven worden ingeladen om nooit meer terug te komen, sta ik met tranen in mijn ogen. Ik vind het hypocriet om hier niet te gaan werken omdat ik dat zielig vind, maar wel m'n hamburgertje 's avonds naar binnen schuif. Dus even slikken en dan met zo'n prikstok waar stroom op staat de heren de wagen in jagen. Ik prik zo min mogelijk want dat vind ik ook zielig. Maar ik doe wel alsof, anders vinden ze je hier een sok, een watje. Deze koeien worden weer op een speciale plek gewogen en gewassen en verkocht voor een prijs per kilo. En dan begint het feest weer opnieuw. Het gebied is enorm, er zijn heel veel koeien in heel veel verschillende stukken land, dus er is voorlopig nog wel even werk.
Quintin kwam een keer thuis en ging op de quad met de honden op zwijnen jagen. Dat is ook wel een belevenis om aan mee te doen. De honden hebben een speciaal beschermingspakje aan en een zendertje zodat je weet waar ze zijn. Gelukkig geen een gevangen, want dan was ik weer een beetje sip geweest. De mensen gaan hier iets anders om met dieren dan ik gewend ben. Wel met respect voor het beest, maar iets minder poezelig dan ik het zou doen.
Zo, dit was een beetje een uiteenzetting van het leven in Nebo, maar nu ik heb verteld hoe het eraan toe gaat hier, kan ik de volgende keer een iets gezelliger verhaal schrijven. Over m'n avonturen op Bhody en de spannende rodeo's die nog gaan komen...
Ik woon trouwens in Nebo, onder Glenden, maar die plaats wordt niet gevonden...