Pret met mama en Bert en zure melk

Excuus voor de vertraging! Op de terugweg in de trein zat ik naast een man die heel erg uit zijn mond stonk en last had van verbale diarree. Terwijl hij al zijn wijsheden, ervaringen en adviezen met mij deelde vergat hij tussendoor adem te halen en knipoogde onophoudelijk. Hij kwam ook steeds dichterbij tot hij ongeveer in mijn gezicht praatte terwijl ik bijna door het raam kroop. Geen tijd om te typen dus.
We waren met mijn vorige verslag aangekomen bij het moment waar we de Blue Mountains weer gingen verlaten.
We waren na vijf dagen zonder douche en zonder stroom voor de camper wel toe aan een echte camping dus verwenden we onszelf op een prachtig plekje aan een meer in Muswellbrook. Bij aankomst bleek dat het water van het meer diende als koelwater voor de kerncentrale, die op zijn beurt ons uitzicht verfraaide. Een zeer bijzondere lucht hing daar en het verbaasde ons dan ook niets dat we die nacht licht gaven in het donker.
We waren weer genezen van de campings dus zochten een onbetaald paradijs op. Stukken beter. We belandden bij een plek waar de kangoeroes ongeveer bij ons in de camper kwamen zitten kaarten. De plek was aan de prachtige Mann River waar we onder toeziend oog van deze springende vrienden een bad namen.
Via Grafton zijn we toen naar Yamba gereisd waar Elisa op dat moment ook was. Die had niet zo veel geluk in haar reis tot nu toe, dus we waren welkom gezelschap. Daar was een meer waar je vanaf de rotsen in kon springen dus daar hebben we ons goed vermaakt. In het altijd gezellige Broadwater waar welgeteld één pub was, hebben we het op een zuipen gezet en het Australische pub eten getest. Alles dubbel gefrituurd en weggespoeld met een paar XXXX Gold, het bier dat veel gedronken wordt. Al die vettigheid moest verbrand worden en dat hebben we gedaan op Mount Warning. Een wandeling van een uur of zes met zweet tot in de bilnaad maar een prachtig uitzicht als beloning. Onder aan de berg was een camping waar we kerst met champagne hebben gevierd. Bert had helemaal vanuit Nederland een goede fles meegezeuld. Ik denk dat het zijn tactiek was om te kunnen winnen met kaarten... Onderweg naar Brisbane hebben we in Tyalgum het meest waanzinnige Engelse theehuis ever bezocht. Alles was roze en met tierelantijnen tot de max. Er was daar een stukje grond dat beheerd werd door een vriendelijke meneer met drie piercings door het vel van zijn nek. Voor tien dollar mochten we met uitzicht op de koeien er een nachtje doorbrengen.
Boven Brisbane bevindt zich The Australian Zoo, een enorme dierentuin beheerd door de dochter van Steve Irwin. Die mochten we volgens iedereen die we erover gesproken hadden niet overslaan. Groot was hij zeker! Maar een dierentuin vind ik altijd een beetje meer van het zelfde, zo ook deze helaas. De vogel/krokodillenshow was wel gaaf om te zien. Moeder en Bert moesten vroeg naar bed want de volgende dag startte de toer naar Fraser Island waar de Dingo's nog in het wild leven om 7 uur. Terwijl zij daar om 22:00 naar bed gingen vierde ik oud en nieuw met Elisa en een vriend. Groots vuurwerk bij de brug en feest in het hostel. Twee dagen daarna konden we ons geluk niet op. We waren in een plaatsje Tamborine waar een Dutch café is en waar ze nog oliebollen bij de koffie verkochten! Even een beetje Nederland naar binnen gewerkt.
Byron Bay mochten we niet overslaan en ook de golven van Coffs Harbour hebben we getrotseerd. Daar in die haven hebben we uiteraard verse vis gegeten en een stingray in het water gespot. Onze laatste stop boven Sydney was Newcastle. Daar was een afgebakend soort zwembad aan zee. De zee beukte tegen de randen en zorgde voor enorme golven die je zo van de rand spoelde. Onder Sydney hebben we nog Wollongon en Kiama bezocht. Om daar te komen hebben we op een plek in het Royal National Park geslapen. Een groep Duitsers had hetzelfde plan, maar dan met iets meer muziek en iets minder slapen. Die nacht kwamen we er ook achter dat de weg door het park zeer geliefd is bij motoren. Ook om twee uur 's nachts en ook om zes uur 's ochtends. Zalig geslapen dus. In Kiama hebben we het goed gemaakt en twee nachten op een rustig plekje tussen een beekje en een cricketveld gestaan. Mocht je je trouwens echt vervelen, moet je eens de regels van cricket bestuderen. Een spel van deze moeilijk te volgen sport kan wel drie dagen duren! Rare Australiërs. Wollongong is de laatste plaats die we hebben bezocht. Allemaal mooie stranden, spuitgaten en vuurtorens.
We hebben heel veel gezien en echt op de mooiste plekken geslapen, maar zo reizen zonder concreet plan maakt de vakantie een beetje onrustig. We hadden vaak ook net pech met dingen: een festival waar we een dag te laat achterkwamen, regen, tours die niet doorgingen en veel zoeken naar wat er te doen was. Al met al is de tijd omgevlogen en was het weer tijd voor een nieuw hoofdstuk.
Twee keer afscheid in een half jaar van je moedertje... Er zijn leukere dingen, maar de wetenschap dat we het eerste deel goed zonder elkaar hadden doorstaan, maakte deze tweede keer minder verdrietig. Wederom een vlucht in mijn eentje, ik voelde me heel dapper. Twee jaar geleden zat ik nog hyperventilerend in doodsangst apathisch naar de stoel voor me te staren. En nu zat ik nonchalant de plastic boterhammen te eten die werden uitgedeeld. En ik had er zin in! Onderweg naar mijn nieuwe avontuur. Werken op een melkboerderij. In Melbourne aangekomen nam ik de trein naar Warragul. Ik werd daar opgehaald door de 26 jarige zoon, Michael, die binnen drie minuten alles en iedereen had af zitten kraken, vier racistische grappen had gemaakt en me had laten raden hoeveel zijn auto wel niet had gekost. Helemaal mijn type mens... Onderweg (ik dacht naar het huis van zijn moeder) vertelde hij dat er nog twee jongens daar aan het werk waren. Net als ik, voor kost en inwoning. Het waren Fransen en sliepen in de Camperbus waarmee zij aan het reizen waren dus waren sowieso homo volgens hem. Lekker kortzichtig. Het was een lange rit... Op internet stond dat het tien minuten van het station was. Na vier keer tien minuten kwamen we aan bij het meest ranzige huis waar ik ooit geweest ben. Het rook naar vuilnisbelt, de miljoen vliegen heetten me hartelijk welkom en overal lag haar, plak, stof, verrot eten en ondefinieerbare substanties. Het was inmiddels melktijd dus we gingen naar de weilanden om daar alle koeien vandaan te vissen. Heel gaaf om mee te maken hoe dat gaat. Alle koetjes in een ronddraaiend ding en aan het begin van de ronde de melkmachine erop en aan het eind ze er weer af halen. Laarzen aan, een soort lang plastic kookschort om en de koeienvlaaien ontwijkend de dames verlossen van de zware uiers. Die avond haalde Micheal pizza. De volgende ochtend was het weer melktijd. Hij vond ontbijten onzin, dus ik kreeg ook niks. Met zijn vieren liepen we naar de melkplaats en daar zei hij tegen de Franse heren dat ik twee keer zo hard werkte dan zij samen dus dat hij ze niet nodig hadden met melken. Ze kregen een schaar en plastic zakken en de opdracht om bepaald onkruid uit de weilanden te knippen en in de zakken te doen. Om 12 uur mochten ze komen voor het eten. Tijdens de lunch vroeg ik aan hem waar de paarden waren waarmee ik zou gaan werken. Die stonden bij zijn moeder (een half uur rijden) en hij wist niks van het plan dat ik daar iets mee zou gaan doen. Na de lunch zei hij tegen mij dat ik lekker even mocht gaan doen wat ik wilde en de mannen mochten weer bloemen knippen... Ik zei dat ik wel mee ging knippen. De Franse mannen waren niet blij! Inmiddels hadden ze vijf uur knippen achter de rug en hun 'host' was alles behalve vriendelijk. Dus ze dachten erover om weg te gaan. Toen het tijd was om weer te gaan melken vroeg Micheal hoe ik het had gehad, en ik vertelde hem dat ik wel eens leukere dingen had gedaan. Ik zei ook dat de Franse mannen wel heel lang bloemen hadden geknipt waarop hij zeer bijzonder reageerde. Hij zei tegen de Fransen: als jullie klachten hebben dan rotten jullie toch op!? Zorg maar dat je klaar bent om te gaan en morgenochtend wil ik jullie niet meer zien. Ik vertelde vriendelijk dat ik het niet zo zag zitten om daar alleen te zijn en bloemen te knippen in plaats van paard te rijden, dus de volgende ochtend ging ik in hun camper mee naar Melbourne. Bijzondere ervaring!
In een hostel met oud studiegenoot Pepijn heb ik Melbourne onveilig gemaakt en gezocht naar werk om te doen. Want Australie heeft veel mango-, avocado- en mandarijnbomen, maar die geldbomen heb ik nog niet gevonden. En als een soort engelen uit de hemel kwamen Matt, Lotte, Anouk en Esther op mijn pad. Respectievelijk de Australische vader, Nederlandse moeder, dochter van drie en dochter van één van het gezin waar ik tot op heden ben. Deze mensen zijn fantastisch en geven me meer dan waar ik op had kunnen hopen. Zo ga ik vanavond op weg naar Torquay waar ik bij een vriendin van Lotte logeer en een paar dagen surfers krijg! Dus het volgende verslag typ ik waarschijnlijk met spierpijn en zeewater in mijn oren.