Zo! We zijn er nog hoor... Zo veel te vertellen! Leuke en minder leuke dingen. Paarden, die om barrels moeten maar dat niet doen, koeien met brandende billen, nog meer paarden maar dan heel lief (meestal) met toeristen die bijna gewurgd worden door een tak onderweg, campers met moeders en prachtige bergen, een melkboerderij met de zoon van satan als boer en tot slot kinderen met fantastische ouders. Te veel voor 1 verslag dus ik splits het even op. We houden het vandaag even bij de dieren dus de eerste drie episodes van mijn laatste maanden Australië.

Paarden die om barrels moeten maar dat niet doen...
Laten we voorop stellen: dit had ik aan mijn eigen gebrek aan paardrijdvaardigheden te danken. Er was een plaats anderhalf uur rijden van Nebo waar je geld kon verdienen met het rijden van een barrelrace. Het principe is simpel: er staan drie barrels (van die grote vaten waar olie ofzo in heeft gezeten) en om alle drie moet je een rondje maken en weer terug naar de start. Wie dat het snelst doet wint. Geen cliffhanger hier: ik heb niet gewonnen :) Het paard in kwestie wilde heeeeeeeeeeeel graag en ik was iets minder enthousiast over zijn snelheid, dus ik kon hem niet echt bijhouden. De tocht naar de eerste barrel ging zo snel dat ik hem de verkeerde kant op liet draaien en toen gaf ik het al op dus stormde op het hek af. Groot feest. De eerste vijf kregen een lintje, ik werd zesde van de zes. Wel leuk om het een keer mee te maken en te zien hoe zoiets gaat, laten we positief blijven.

Brandende koeienbillen...
De laatste weken werk was echt heel gaaf. Ik mocht van alles doen. De kudde van een stuk land werd gecontroleerd. De koeien die niets te veel of te weinig hadden gingen naar een deel van de yard. De koeien die een brandmerk misten naar een ander deel, de koeien die nog horens hadden naar hun eigen stukje, de stieren mochten apart en er was nog een onderdeel van de selectie maar die weet ik niet meer. Ik was de koningin op de troon die van ieder hek een stalen bar binnen handbereik had en de deuren vanaf boven open te maken. Daarna heb ik de koeien gebrandmerkt. Dus er lopen er nu een paar rond die het kunstwerk met mijn artistieke hand beschilderd hebben gekregen. Dat kunstwerk (nummer van de boerderij) is wel bij iedereen het zelfde, maar toch, ik heb het er heel recht op gebrand. Dan brandt de vacht even en zie je de koeienbil in brand staan. Maar dit alles is in een minuut gepiept. De drie laatste dagen kreeg ik tweehonderd Dollar per dag betaald om hekken te bouwen. Ik moet bekennen dat ik het dat ook wel waard vond in 36 graden. De baas zei aan het einde van die dagen dat hij erg onder de indruk was van hoe ik werkte en wil graag dat ik het volgende veedrijfseizoen voor hem kom werken. Wie weet. Want ik ben op dit moment nog even 2.243 km van Nebo verwijderd.

Nog meer paarden maar dan heel lief (meestal) met toeristen die bijna gewurgd worden door een tak onderweg...
Een ander hoogtepunt van mijn reis tot nu toe. Toen moeder Yvet en dochter Lacey naar Nederland gingen was het tijd voor mij om door te reizen. Zoals ik in mijn vorige blog zei was er een plek niet ver van Nebo waar Steve en Debbie 'Stony Creek Farmstay' runnen. Het is een paradijselijke plek waar je kunt overnachten en buitenritten kunt maken. Ik begeleidde tegen kost en inwoning de buitenritten met toeristen daar. Ik heb er heel veel paardgereden en hielp Steve in de schuur met van alles en nog wat. Ik heb daar voor alle zadels een standaard gemaakt dus ik heb een goed souvenir achtergelaten. De mensen die daar komen rijden hebben er allemaal reuze zin in en het was geen uitzondering dat ze hun eigen ervaring met rijden een ietsiepietsie overschatten. Zo was er een wichie dat heel veel gereden had op paardrijdkamp, als kind erg veel ervaring opgedaan had en nu het rijden zo miste. Hoge verwachtingen dus. Wonderbaarlijk genoeg zat ze op het dier in een soort vallende, angstige positie met haar armen op hoogte van haar schouders. Ik reed voor het arme kind en stopte om te zeggen dat ze OM deze laaghangende tak moest rijden en deed dat vervolgens voor. Toen ik omkeek was ze ongeveer DOOR de tak gereden. Hij hing op borsthoogte en ze was er zo ver onderdoor gereden dat ze plat achterover op het paard liggend met de tak tot aan haar keel om hulp riep.* Spektakel van de bovenste plank. Ze hadden er ook een hengst apart staan die ik twee keer heb gereden, prachtig beest. Ik heb er erg genoten alhoewel Steve en Debbie bijzonder (lieve) mensen zijn die erg graag hebben dat het gaat zoals zij het willen.

Inmiddels, meer dan 2.000 km verder dus, merk ik dat ik dat werken met dieren ontzettend mis! En als ik hier zo aan terugdenk voel ik dat iets van dit platteland leven met viervoetige vrienden ergens in mijn komende manden moet verwerven. Plannen, plannen... Voorlopig leef ik als een god in Frankrijk (maar dan niet echt god maar au pair en niet echt Frankrijk maar Melbourne) en heb ik het erg getroffen. De heerlijke vakantie met Bert en mijn moeder en het koeien melken komt de volgende keer aan de beurt dus: stay tuned for another exciting episode of life Down Under!

* Niemand uit dit verhaal is ernstig gewond geraakt