Laatste dagen vakantie

Je zou zeggen dat alle belevenissen hier me genoeg inspiratie geven om regelmatig te bloggen. Maar niets is minder waar. Ergens ook wel logisch, want wie gaat er nou naar een tablet zitten kijken om daar met twee vingers typend het gevoel van hier te beschrijven, als er zo veel moois te zien en te doen is.
Inmiddels hebben Heleen en ik met een hartverscheurend afscheid in Brisbane onze reis beëindigd. Eerst al Jessie (camper) teruggebracht :( , toen een hele middag en avond op het vliegveld rondgehangen. Heleen vroeg zich af of het wachten op je doodstraf net zo voelde. Ik denk het niet, want die dag mag je nog eten wat je maar hebben wilt, en op het vliegveld was niet eens een pannenkoekenboerderij. Daarnaast was onze afgelopen maand niet bepaald een gevangenisstraf. Het hoogtepunt vond ik toch wel onze trip naar de Withsunday Islands. Twee dagen op een zeilboot geholpen met zeilen, het hagelwitte zand van White heaven beach belopen, schildpadden en een pijlstaartrog gezien tijdens het snorkelen... Allemaal waanzinnig. In onze laatste week hebben we ook nog tijdens het kennismakingsbezoek in Nebo de rodeo in Glenden onveilig gemaakt. Dan is het net of je televisie kijkt! De echt cowboys die met hun echte cowboyhoed (en ruitjesbloes en cowboylaarzen ja) op een echte grote stier gaan proberen om 8 seconden te blijven zitten. Acht luttele seconden maar!? Ja... Probeer zo lang maar eens te blijven zitten op de rug van je vader die op een spijkerbed loopt, onder stroom staat en tegelijk gekieteld wordt... Zo zag het er een beetje uit. Yvet deed mee aan een barrel race; z.s.m. om drie vaten een rondje rijden met je paard. Die beesten gaan zo scherp de hoek om dat je denkt dat ze door midden breken. Met al het stof tot boven in de neusgaten en tussen alle kieren zijn we de dag daarna naar Rainbow Beach gereden. De naam verwijst naar een regenboog omdat het zand daar allemaal verschillende kleuren heeft. Van zwart naar oranje en geel tot het helemaal witte zand zoals op White heaven beach. Van daaruit gaat een boot heen en weer naar Frasier Island, zonder dat er een haven of steiger aan te pas komt. Hij vaart gewoon dicht naar het strand, klapt daar z'n klep open en laadt zo alle 4x4 wagens in. Op dat eiland kun je met een gewone auto niet komen. Wij zaten als een blik toeristen in een 4x4 bus. De steile hellingen, het losse zand dat je zo extreem deed schudden dat je hoofd tegen de ramen klapte, of de diepe kuilen waardoor je steeds tegen het plafond zat, weerhield mevrouw Heleen Dopheide er niet van om een tukje te doen. Iedereen hield zich goed vast en zette zich steeds schrap terwijl zij als een soort pudding zat te slapen. Wellicht had het borreltje van de avond ervoor daar mee te maken...
Nu zit ik op de veranda aan een tafel vanwaar een zwijnenscheldel me aan ligt te staren terug te denken aan wat we allemaal beleefd hebben. De toeristische oostkust is maar anderhalf uur rijden hier vandaan, maar het lijkt een hele andere wereld. Als je hier rondkijkt zie je vooral veel niks, droge vlaktes met hier en daar wat bomen. Tegenover het huis is een plaats waar kuddes naar toe worden geleid om na het sorteren weer terug te kaan naar de wei of verkocht te worden. Over hoe dat is gegaan, het jagen op wilde zwijnen en hoe het leven op het platteland me vergaat schrijf ik later. Ik moet nu namelijk herstellen van vanmiddag. Ik ben door een grote zwarte hengst met een schofthoogte van drie meter veertig (lees: een mini Shetlander) in m'n schouder gebeten... Maar piepen mag hier niet, ik draag mijn leed als een echte cowgirl. Heeeeeeha!